အခ်ိန္ကား ခရစ္သကၠရစ္-၂၀၃၁-ခုႏွစ္ ဧျပီလ
ညဇက တရက္လံုး မိုးေျဖာက္ေျဖာက္ေခ် က်ထားလို ့ ပိတ္ေတာက္ပြင့္တိ ၀ီ၀ီဆာဆာပြင့္လို ့ ၾကိဳင္လို ့။ နံသာသြီးျပီးစြာနာင့္ ေဒနိန္ခါ ရီေလာင္းရဖို ့ျဖစ္သည္။ ၾကားရာၾကားဖူးသည္။ သိေတာ့မသိ။ တခုရာသိသည္။ ေဒႏွစ္ခါ ရခို္င္ကိုလားပနာ သၾကၤန္ပြဲကို လားခြင့္ပီးသည္ ။ ေယဇူးနာင့္ လာရာလာရသည္။ ဓေလ့လည္းမတူ ။ ဘာသာလည္းမတူ ။ ယိုင္ေက်းမူလည္း မတူ။ စကားလည္းမတူ။ ဇါသို ့ ဇါပိုင္ ပေဇါင္ပိုင္ ေျပာရဖို ့ကို နားမလည္။ အဓမၼေျပာ၍သာ လက္ခံထားရစြာ ဟိန္ ့သည္။ ရခိုင္လူမ်ိုဳးလို ့ ေျပာထားျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ သိထားစြာျဖစ္သည္။
" . အေ၀း-- မင္းယင္းပိုင္ဆိုေက အဂင့္ဂင့္ စကားမေျပာတတ္လားခ်င့္ "
ျမင့္ထြန္းလွိဳင္ တခုလည္း နားမလည္။ ထိုဖက္ေဒဖက္ လွည့္ၾကည့္နိန္မိသည္။ ေဘးနားက လူၾကီးတေယာက္က မီးလာသူကို လွမ္းေျပာလိုက္မွန္း သိလိုက္သည္။ ေျပာလိုက္သည့္သူကား ရန္ကုန္မွ အတူူတူ လာသူ ရခိုင္သဟာယက ေကာ္မီတီလူၾကီး ဟုသိသည္။
" သူက ရခုိုင္စကားကို နားမလည္ေ၀-- အေခ်ကတည္းက ဗမာျပည္ေရာက္လားပနာ အခုစစ္တပ္က ခြင့္ယူလို ့ လာစြာေလ - ေဒနိန္ ့မွာ သူရို ့့ ဘုရားရီခ်ိဳးစြာကို ၾကည့္ယင္း ျမိဳ ့တြင္းမွာ ရီေလာင္းကတ္စြာကိုၾကည့္ယင္းပင္း လားကတ္ဖို ့လို ့ေလ -"
" ေအာ္ - ေယဇူးနာင့္ သူက မျဖီစြာကို း"
ျမင့္ထြန္းလွိဳင္မွာ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် ေျပာနိန္စြာကို စိေကတေဗြ နားလည္မိသည္။ ဗမာစကား ေျပာေသာအခါ နားလည္ျခင္းရာ ျဖစ္သည္။ ကိစၥမဟိန္ ့၊ အဆင္ျပီသလိုရာ ရယ္လိုက္ျပံဳးလိုက္နာင့္ ျဗီးလားဖို ့ သေဘာ။
အားငယ္စရာတခုလည္း မလို။ ဇါအေၾကာင္းဆို ။ ရခိုင္သဟာယမွ ေကာ္မီတီလူၾကီး၏ သားျဖစ္သူ ေဇၚသက္၀င္းမွာ သူနာင့္အတူ ရန္ကုန္က အတူတူ ပါလာစြာျဖစ္သည္။ သူရို ့ သားအဖနာင့္ ဓည၀တီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆံုၾကသည္။ မႏၱေလးကိုေရာက္လာေသာဦးပဥဇင္း ဦးေခမာက ျမင့္ထြန္းလွိဳင္ကို ဆြီမ်ိဳးဟု ဆိုက ေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ သိေတာ့ မသိ။ ၾကားလည္း မၾကားဖူး။ မႏၱေလးမွ ေက်ာင္းသို ့ ခြင့္နာင့္ျပန္လာခိုက္မွာ သၾကၤန္နာင့္ ထိပ္တိုက္က်နိန္လို ့ လိုက္လာရစြာရာျဖစ္သည္။ ဦးပဥၹင္းနာင့္ ဓည၀တီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တည္းခိုကတ္သည့္အခါ ရခိုင္သဟာယအစည္းအ၀ီးနာင့္ ဆံုနိန္သည္။ ေယဇူးနာင့္ ရခိုင္သၾကၤန္ကို စစ္ေတြျမိဳ ့မွာ ခ်ဖို ့လားကတ္ေမ ေျပာကတ္ယင္း လိုက္လာစြာျဖစ္သည္။
ေဇၚသက္၀င္းမွာ ရခိုင္စကားကို နားလည္သည္။ ျပန္ေျပာ၍လည္း ေကာင္းေကာင္းမရ။ သူ ့အဖက ရခို္င္လူမ်ိုးစစ္စစ္ ။ အမိကရာ တျခားလူမ်ိဳးျဖစ္နိန္သည္။ တျခားလူမ်ိဳးလို ့ရာ ထင္ရသည္။ အသားက မဲနိန္သည္။ ေယေကလဲ ညိဳေခ်ာျဖစ္သည္အတြက္ ၾကည့္ေကာင္းသည္။ ေဇၚသက္၀င္းအမိန္ ့မွာ ရခို္င္စကားကို မေျပာတတ္၍ ျမင့္ထြန္းလွိဳင္နာင့္ အဆင္ျပီသည္။ ခုေတာ့ ေဇၚသက္၀င္းေၾကာင့္ စစ္ေတြသၾကၤန္ကို လည္ပတ္ရဖို ့စြာကို မေၾကာက္။ သူရို ့ ့ေက်ာင္းက ျမိဳ ့တြင္းကို မလားခင္ ေျပာသံၾကားလိုက္ရသည္။
" ေဒပိုင္သၾကၤန္မ်ိဳးဆိုေက ျမင့္ထြန္းလွိဳင္ ရို ့ အေခ်ခါ ပေဒသာပင္ကို တျမိဳ ့လံုး လာလို ့လွဴကတ္ေတေယ- အခုေတာ့ တပင္လဲ လာလို ့ မလွဴကတ္ဗ်န္ေလ- ဇါကိုရွိဖို ့လဲ ေယ- ဆရာေတာ္ချမာလဲ ေထာင္က်ျဗီးစြာနာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရစြာနာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ပ်ံလားခရေရ မနားေယ-"
ျမင့္ထြန္းလွိဳင္က မ်က္ေမွာက္တခ်က္ ကုတ္လိုက္မိသည္။ သူရို ့အေခ်ခါ လတ္ ။ ပေဒသာပင္ တျမိဳ ့လံုးက လာလွဴစြာ ။ ေယေကအခု၀ ါ။ တပင္ေတာင္ မလာပါကား။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္တပါးကေတာ့ ဟိန္ ့သည္။ ေမာင္ရွင္ေခ်တိလဲ ဟိန္ ့သည္။ အေခ်တိကို စာျပေနသည္ကိုလည္း ျမင္ရသည္။ ဇါျဖစ္လို ့ ပေဒသာပင္ လာလို ့ မလွဴကတ္စြာလည္ခ်င့္။ စိုင္းစား၍မရ ။ ေနာက္မွ အီးအီးဆီးဆီး မီးၾကည့္ဖို ့လို ့ စိတ္ကူးထားလို္က္သည္။ ျမိဳ ့ထဲသို ့ ဆို္ကၠားတစီးနာင့္ ေဇၚသက္၀င္းက ေရွ့မွာထိုင္ပနာ ျမိဳ ့တြင္းလာကတ္သည္။ စ်ီးၾကီးနားက လားခ်င္၍ ဆိုကၠ္ားသမားက ပလႅင္ေတာဖက္မွ လားသည္။ သေဘာၤဆိပ္ၾကီးမွာ ကုန္တင္ကုန္ခ် လုပ္နိန္ေရ နို္င္ငံျခားသေဘာၤတိန္ ့နာင့္ ရွွဳပ္ရွက္ခတ္နိန္သည္။ ျမစ္ဖက္က တိုက္လာေရ လီက အီးျမနိန္သည္။ ယင္းနားမွာ တန္ ့ျဗီးေက နိန္လိုက္ကတ္သည္။ ျမင့္ထြန္းလွိဳင္က အင္းေပါက္၀က တိုက္လာေရ လီကို တ၀ၾကီး ရွဴျဖစ္လိုက္သည္။
ၾကားဖူးနိ္န္က် ေတးခင္းသံတိကို ၾကားလာသည္။ သၾကၤန္ကားတိန္ ့ျဖစ္သည္။ ေမာ္ေတာ္ကားတိန္ ့မွာ ကေလေခ်တိ မကန္ ။ ကလို ့ခုန္လို ့။ အားလံုးဗမာေတးခင္းတိကို ဆိုလို ့။ ရခိုင္သၾကၤန္ကား ဗမာေတးခင္းတိန္ ့နာင့္ ေကာင္းေကာင္းေပ်ာ္စရာျဖစ္နိန္ကတ္ေတလို ့ ထင္လာသည္။ ေဇၚသက္၀င္းကေတာ့ သၾကၤန္ကားတိန္ ့ကို ၾကည့္ပနာ ေျပာသည္။ ရခိုင္ယိုင္ေက်းမူပ်က္စီလားခစြာမွာ ၾကာဗ်န္ ဟု ဆိုသည္။ သရုပ္ပ်က္ယိုင္ေက်းမူ လား မေျပာတတ္။
ကမ္းနားလမ္းမွာ ရီေလာင္းမ႑ပ္ဟိန္ ့သည္။ မ႑ပ္ထဲ၀င္ပနာ ရီေလာင္းဖို ့ ၀င္လိုုက္မိသည္။ ရီေတာင္းေရအခါ ျပသနာျဖစ္လာသည္။
ျမင့္ထြန္းလွိဳင္က ရီေတာင္းပနာ ေလာင္းဖို ့မတတ္။ သူကား ရခို္င္ယိုင္ေက်းမူကို မသိ။ သၾကၤန္အေၾကာင္းကို မသိ။ ခက္စြာက ယင္းပိုင္။ ေယဇူးနာင့္ ျမင့္ထြန္းလွိဳင္ ရီမေလာင္းခရ ။
ဆရေတာ္အုဌ္ဂူအနားမွာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဓါတ္ပံုကို ျပ၍ ဆရာေတာ္္မွန္း မ်က္စိထဲမွာ ျမင္နိန္မိသည္။ ေထာင္ထဲမွာ က်နိန္ခရစြာက ျမင့္ထြန္းလွိဳင္ရို ့ ပိုင္ အေခ်တိကို မြီးစပ္လို ့။ အမိအဖေတာင္မွ မမြီးစပ္ခစြာ။ ဆရာေတာ္္က မြီးစပ္လို ့ ေထာင္က်ခရသည္လို ့ သိလာရသည္ ။ အခု ယင္းဒဏ္နာင့္ ဆရာေတာ္ ပ်ံခလားခရသည္။ ယင္းပိုင္ေထာင္ထဲ ေရာက္နိန္ေရအခါ လူေကာင္ၾကီးလာေရ ျမင့့္္ထြန္းလွိဳင္က သနတ္ကိုင္ထားပနာ ယင္းပုိင္ ဆရေတာ္မ်ိဳးရို ့ကို ဖမ္းဆီးထားခရစြာမ်ိဳး။ ဟုတ္သည္။ ျမင့္ထြန္းလွိဳင္က စစ္သား။ အထက္ကအမိန္ ့ကို နာခံနိန္ရသည္။ အခု ေက်းဇူးရွင္ကို ျပစ္မွားခဗ်န္ထင္နိန္ရသည္။ ေယဇူးနာင့္ ဆရာေတာ္အုဌ္ဂူကို လက္စံုမိုးယင္း မ်က္ရည္က်ကာ ရွိခိုးရသည္။
" မင္းကို ဆရာေတာ္က ခြင့္လႊတ္ပါဖို ့ စြာပါရာေ၀- ဇါျဖစ္လို ့ဆိုေက မင္းကလာပနာ ရွွိခို္းနိန္စြာကိုး -ေယေကလဲ ရခိုင္စကားနာင့္ ရွိခိုးမွ ဆရာေတာ္က အလွပလွ ၾကီနပ္ဖို ့လို ့ ငါထင္ေရ ေ၀- "
ပက္ခံုးကို ကိုင္ပနာ ေျပာလာေရ ေဇၚသက္၀င္းကို ျပန္လို ့ မေျပာမိ။ သူေျပာစြာလဲ ျဖစ္နိုင္သည္။ စစ္သားတေယာပ္ျဖစ္ပနာ အသဲမာပါေရလို ့ ေျပာေကလဲ ေဒအခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္ မက်လို ့ မရ။ ရွက္စြာကလဲ ပါနိန္သည္။ လူ ့ဘ၀မွာ ကံအဆိုးဆံုးထဲမွာ ပါနိန္စြာလား မေျပာတတ္။ ဆရာေတာ္မွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲနာင့္ သီတင္းသံုးယင္း ပ်ံလြန္လားခရေရလို ့ သိရသည္။ ယင္းဆရာေတာ္မွာ ျမင့္ထြန္းလွိဳင္၏ ေက်းဇူးရွင္လို ့ေျပာေသာအခါ အစပိုင္းမွာ မယံုခ်င္။ သူရို ့အေခ်ခါ စုပနာ ရိုက္ထားခေရ ဓါတ္ပံုကို ျပမွ ယံုၾကည့္လာသည္။ အမိ ဇါသူလဲ ။ အဖ ဇါသူလဲ လို ့ မသိေရ ဘ၀မွာ မြီးစပ္ပနာ လူျဖစ္ေအာင္ ေက်ြးမြီးခေရ ဆရာေတာ္ကို ျမင္ခ်င္လိုက္သည္။ အုဌ္ဂူေရွ့က သဲတဆုပ္ကို ေကာက္ယူပနာ လီထဲမွာ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။
" ယင္းပိုင္ဆိုေက က်ြန္ေတာ္ ဇါကလာလို ့ ဇါကလဲ ဆိုစြာ တခုေခ်လဲ မသိရပါမနားေယ "
ျမင့္ထြန္းလွိဳင္က ေဇၚသက္၀င္း အဖနားက လူၾကီးတေယာက္ကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
" မင္းရို ့တိအေၾကာင္းကား တခုေခ်လဲ မသိကတ္ဗ်န္ေ၀- အခင္ရို ့သိသေလာက္ကဆိုေက ေရွ့ေနမၾကီး ေဒၚေအးနုစိန္ကလဲ ေကာင္းေကာင္းတင္ျပေရေ၀- မင္းရို ့တိကို မေခၚလီရေအာင္ - မရမနားေယ- ေနာက္ဆံုးမွာ မင္းရို ့က အမိအဖ ဇါသူလဲ မသိ- ရခိုင္လူမ်ိုဳးေတာင္ မင္း၇ို ့က မျဖစ္လိုက္ဗ်န္ေလ ေ၀- မင္းကရာ ကံေကာင္းလို ့ အခုဆရာေတာ္ကို ရွိခိုးလာရစြာေယ-"
" က်ြန္ေတာ္ရို ့ ဘ၀က ယင္းေလာက္ပင္ ဆိုးလားခပါလား အဖိုး- က်ြန္ေတာ္ရို ့တိကို ျမိဳ ့က လူတိက တေယာက္လဲ မြီးစပ္ဖို ့ မေျပာခကတ္ပါလား ခ်င့္ - "
ျမင့္ထြန္းလွိဳင္က သူတတ္ေတ ရခိုင္စကားကို မနည္းၾကိဳးစားပနာ ေျပာၾကည့္သည္။ သူေျပာစြာကလည္း မွန္နိန္သည္။ ဆရာေတာ္ကို ဖမ္းဆီးေရဆိုေက သူရို ့နာင့္ မဆိုင္။ မြီးစပ္သူဟိန္ ့ေက ျမိဳ ့မွာ က်န္လိုက္ရဖို ့နားရာ။ သူ ့အသိက ယင္းပိုင္။ သူရို ့ကို ဗမာျပည္ကို ေခၚလားခခ်ိန္မွာ သူ ့အသက္က- ၃- ႏွစ္ေလာက္ရာ ရွိနိန္သိသည္။ သူျပန္လို ့ စစ္ေတြကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ အသက္-၂၈--ႏွစ္ေလာက္ - ရွိနိန္ဗ်န္ျဖစ္သည္။
" ဟုတ္ေတ-- မင္းေျပာေရပိုင္ဆိုေက ယင္းပိုင္ ျဖစ္ဖို ့- ေယေကလဲ မင္းကိုင္ထားေရ သနတ္က လူ ့အခြင့္အရီးမသိေ၀- ဒီမိုကေရစီမသိေ၀- လူမ်ိုဳးပါေပ်ာက္အာင္ လုပ္လိုက္စြာကို ၾကည့့္္ပလင့္ေ၀- မင္းရို ့နာင့္ တခုေခ်လဲ မဆိုင္ဘဲနာင့္ ဗမာျပည္ကို ေခၚလားခစြာ ၾကည့္ပလင့္ေ၀- မင္းရို ့ကို စစ္ေတြျမိဳ ့က လူတိက ေကာင္းေကာင္းပင္ ေျပာကတ္ဆိုကတ္ပါေရ ေ၀- မရခစြာရာ ေယ "
ျမင့္ထြန္းလွိဳင္က စစ္သားျဖစ္နိန္သည္။ ေယဇူးနာင္ ့ သူနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပလိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိသည္။ သနတ္ကိုင္ပနာ နယ္စပ္တိမွာ ရမ္းကားးခ်င္တိုင္း ရမ္းနိန္ခေရ အေၾကာင္းတိကို စိုင္းစားမိလာသည္။ စိုင္းစားမိစြာကို ေဘးနားကလူတိ မသိေအာင္ နိန္လိုက္သည္။
ရွက္ေကာင္းထမန္း စစ္သားလုပ္နိန္ရစြာကို လူတိ မသိစီခ်င္။
ေနာက္ျဗီးေက သူ ့နာမည္က ရခိုင္လူမ်ိဳးနာမည္နာင့္လည္း မတူစြာကို သတိထားမိလာသည္။ ရခိုင္လူမ်ိဳးျဖစ္ပနာ ရခိုင္စကား မေျပာတတ္ ျဖစ္နိ္န္ေရ သူ ့ဘ၀ကို စာနာလာမိသည္။ သနားလာမိသည္။
ဆရာေတာ္အုဌ္ဂူေရွ့မွာ အခ်ိန္ဇါေလာက္ ၾကာလားခမွန္း သူမသိ။ ေမွာင္နိန္လာဗ်န္ျဖစ္လို ့ ေဇၚသက္၀င္းက သတိပီးမွ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္မိသည္။ ေဇၚသက္၀င္းနာမည္လည္း ရခိုင္လူမ်ိဳး နာမည္ မဟုတ္မွန္း သူသိလာသည္။ သခ်ၤိဳင္းမွာ လူမရွိဗ်န္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို သူခ်လိုက္သည္။ ယင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ဆရာေတာ္ ဦးပညာစာရ က ၾကီနပ္ဖို ့ထင္ပါသည္။ စစ္အစိုးရလက္ထဲမွာ စစ္သားအျဖစ္ သနတ္မကိုင္ဗ်န္ဆိုေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ။ ေယဇူးနာင့္ ဆရာေတာ္ ေရာက္လီလားရာ ဘံုဘ၀က ၾကားနိုင္ေအာင္ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။
" ေဒျမီရာကို အလာေႏွာင္းလားေကလဲ ေဒျမီရာက မျပန္ပါဗ်န္ ေဒ "
ခိုင္ေအာင္ေက်ာ္ ( နယူးေယာက္ )
.
ျမင့္ထြန္းလွိဳင္ တခုလည္း နားမလည္။ ထိုဖက္ေဒဖက္ လွည့္ၾကည့္နိန္မိသည္။ ေဘးနားက လူၾကီးတေယာက္က မီးလာသူကို လွမ္းေျပာလိုက္မွန္း သိလိုက္သည္။ ေျပာလိုက္သည့္သူကား ရန္ကုန္မွ အတူူတူ လာသူ ရခိုင္သဟာယက ေကာ္မီတီလူၾကီး ဟုသိသည္။
" သူက ရခုိုင္စကားကို နားမလည္ေ၀-- အေခ်ကတည္းက ဗမာျပည္ေရာက္လားပနာ အခုစစ္တပ္က ခြင့္ယူလို ့ လာစြာေလ - ေဒနိန္ ့မွာ သူရို ့့ ဘုရားရီခ်ိဳးစြာကို ၾကည့္ယင္း ျမိဳ ့တြင္းမွာ ရီေလာင္းကတ္စြာကိုၾကည့္ယင္းပင္း လားကတ္ဖို ့လို ့ေလ -"
" ေအာ္ - ေယဇူးနာင့္ သူက မျဖီစြာကို း"
ျမင့္ထြန္းလွိဳင္မွာ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် ေျပာနိန္စြာကို စိေကတေဗြ နားလည္မိသည္။ ဗမာစကား ေျပာေသာအခါ နားလည္ျခင္းရာ ျဖစ္သည္။ ကိစၥမဟိန္ ့၊ အဆင္ျပီသလိုရာ ရယ္လိုက္ျပံဳးလိုက္နာင့္ ျဗီးလားဖို ့ သေဘာ။
အားငယ္စရာတခုလည္း မလို။ ဇါအေၾကာင္းဆို ။ ရခိုင္သဟာယမွ ေကာ္မီတီလူၾကီး၏ သားျဖစ္သူ ေဇၚသက္၀င္းမွာ သူနာင့္အတူ ရန္ကုန္က အတူတူ ပါလာစြာျဖစ္သည္။ သူရို ့ သားအဖနာင့္ ဓည၀တီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆံုၾကသည္။ မႏၱေလးကိုေရာက္လာေသာဦးပဥဇင္း ဦးေခမာက ျမင့္ထြန္းလွိဳင္ကို ဆြီမ်ိဳးဟု ဆိုက ေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ သိေတာ့ မသိ။ ၾကားလည္း မၾကားဖူး။ မႏၱေလးမွ ေက်ာင္းသို ့ ခြင့္နာင့္ျပန္လာခိုက္မွာ သၾကၤန္နာင့္ ထိပ္တိုက္က်နိန္လို ့ လိုက္လာရစြာရာျဖစ္သည္။ ဦးပဥၹင္းနာင့္ ဓည၀တီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တည္းခိုကတ္သည့္အခါ ရခိုင္သဟာယအစည္းအ၀ီးနာင့္ ဆံုနိန္သည္။ ေယဇူးနာင့္ ရခိုင္သၾကၤန္ကို စစ္ေတြျမိဳ ့မွာ ခ်ဖို ့လားကတ္ေမ ေျပာကတ္ယင္း လိုက္လာစြာျဖစ္သည္။
ေဇၚသက္၀င္းမွာ ရခိုင္စကားကို နားလည္သည္။ ျပန္ေျပာ၍လည္း ေကာင္းေကာင္းမရ။ သူ ့အဖက ရခို္င္လူမ်ိုးစစ္စစ္ ။ အမိကရာ တျခားလူမ်ိဳးျဖစ္နိန္သည္။ တျခားလူမ်ိဳးလို ့ရာ ထင္ရသည္။ အသားက မဲနိန္သည္။ ေယေကလဲ ညိဳေခ်ာျဖစ္သည္အတြက္ ၾကည့္ေကာင္းသည္။ ေဇၚသက္၀င္းအမိန္ ့မွာ ရခို္င္စကားကို မေျပာတတ္၍ ျမင့္ထြန္းလွိဳင္နာင့္ အဆင္ျပီသည္။ ခုေတာ့ ေဇၚသက္၀င္းေၾကာင့္ စစ္ေတြသၾကၤန္ကို လည္ပတ္ရဖို ့စြာကို မေၾကာက္။ သူရို ့ ့ေက်ာင္းက ျမိဳ ့တြင္းကို မလားခင္ ေျပာသံၾကားလိုက္ရသည္။
" ေဒပိုင္သၾကၤန္မ်ိဳးဆိုေက ျမင့္ထြန္းလွိဳင္ ရို ့ အေခ်ခါ ပေဒသာပင္ကို တျမိဳ ့လံုး လာလို ့လွဴကတ္ေတေယ- အခုေတာ့ တပင္လဲ လာလို ့ မလွဴကတ္ဗ်န္ေလ- ဇါကိုရွိဖို ့လဲ ေယ- ဆရာေတာ္ချမာလဲ ေထာင္က်ျဗီးစြာနာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရစြာနာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ပ်ံလားခရေရ မနားေယ-"
ျမင့္ထြန္းလွိဳင္က မ်က္ေမွာက္တခ်က္ ကုတ္လိုက္မိသည္။ သူရို ့အေခ်ခါ လတ္ ။ ပေဒသာပင္ တျမိဳ ့လံုးက လာလွဴစြာ ။ ေယေကအခု၀ ါ။ တပင္ေတာင္ မလာပါကား။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္တပါးကေတာ့ ဟိန္ ့သည္။ ေမာင္ရွင္ေခ်တိလဲ ဟိန္ ့သည္။ အေခ်တိကို စာျပေနသည္ကိုလည္း ျမင္ရသည္။ ဇါျဖစ္လို ့ ပေဒသာပင္ လာလို ့ မလွဴကတ္စြာလည္ခ်င့္။ စိုင္းစား၍မရ ။ ေနာက္မွ အီးအီးဆီးဆီး မီးၾကည့္ဖို ့လို ့ စိတ္ကူးထားလို္က္သည္။ ျမိဳ ့ထဲသို ့ ဆို္ကၠားတစီးနာင့္ ေဇၚသက္၀င္းက ေရွ့မွာထိုင္ပနာ ျမိဳ ့တြင္းလာကတ္သည္။ စ်ီးၾကီးနားက လားခ်င္၍ ဆိုကၠ္ားသမားက ပလႅင္ေတာဖက္မွ လားသည္။ သေဘာၤဆိပ္ၾကီးမွာ ကုန္တင္ကုန္ခ် လုပ္နိန္ေရ နို္င္ငံျခားသေဘာၤတိန္ ့နာင့္ ရွွဳပ္ရွက္ခတ္နိန္သည္။ ျမစ္ဖက္က တိုက္လာေရ လီက အီးျမနိန္သည္။ ယင္းနားမွာ တန္ ့ျဗီးေက နိန္လိုက္ကတ္သည္။ ျမင့္ထြန္းလွိဳင္က အင္းေပါက္၀က တိုက္လာေရ လီကို တ၀ၾကီး ရွဴျဖစ္လိုက္သည္။
ၾကားဖူးနိ္န္က် ေတးခင္းသံတိကို ၾကားလာသည္။ သၾကၤန္ကားတိန္ ့ျဖစ္သည္။ ေမာ္ေတာ္ကားတိန္ ့မွာ ကေလေခ်တိ မကန္ ။ ကလို ့ခုန္လို ့။ အားလံုးဗမာေတးခင္းတိကို ဆိုလို ့။ ရခိုင္သၾကၤန္ကား ဗမာေတးခင္းတိန္ ့နာင့္ ေကာင္းေကာင္းေပ်ာ္စရာျဖစ္နိန္ကတ္ေတလို ့ ထင္လာသည္။ ေဇၚသက္၀င္းကေတာ့ သၾကၤန္ကားတိန္ ့ကို ၾကည့္ပနာ ေျပာသည္။ ရခိုင္ယိုင္ေက်းမူပ်က္စီလားခစြာမွာ ၾကာဗ်န္ ဟု ဆိုသည္။ သရုပ္ပ်က္ယိုင္ေက်းမူ လား မေျပာတတ္။
ကမ္းနားလမ္းမွာ ရီေလာင္းမ႑ပ္ဟိန္ ့သည္။ မ႑ပ္ထဲ၀င္ပနာ ရီေလာင္းဖို ့ ၀င္လိုုက္မိသည္။ ရီေတာင္းေရအခါ ျပသနာျဖစ္လာသည္။
ျမင့္ထြန္းလွိဳင္က ရီေတာင္းပနာ ေလာင္းဖို ့မတတ္။ သူကား ရခို္င္ယိုင္ေက်းမူကို မသိ။ သၾကၤန္အေၾကာင္းကို မသိ။ ခက္စြာက ယင္းပိုင္။ ေယဇူးနာင့္ ျမင့္ထြန္းလွိဳင္ ရီမေလာင္းခရ ။
ဆရေတာ္အုဌ္ဂူအနားမွာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဓါတ္ပံုကို ျပ၍ ဆရာေတာ္္မွန္း မ်က္စိထဲမွာ ျမင္နိန္မိသည္။ ေထာင္ထဲမွာ က်နိန္ခရစြာက ျမင့္ထြန္းလွိဳင္ရို ့ ပိုင္ အေခ်တိကို မြီးစပ္လို ့။ အမိအဖေတာင္မွ မမြီးစပ္ခစြာ။ ဆရာေတာ္္က မြီးစပ္လို ့ ေထာင္က်ခရသည္လို ့ သိလာရသည္ ။ အခု ယင္းဒဏ္နာင့္ ဆရာေတာ္ ပ်ံခလားခရသည္။ ယင္းပိုင္ေထာင္ထဲ ေရာက္နိန္ေရအခါ လူေကာင္ၾကီးလာေရ ျမင့့္္ထြန္းလွိဳင္က သနတ္ကိုင္ထားပနာ ယင္းပုိင္ ဆရေတာ္မ်ိဳးရို ့ကို ဖမ္းဆီးထားခရစြာမ်ိဳး။ ဟုတ္သည္။ ျမင့္ထြန္းလွိဳင္က စစ္သား။ အထက္ကအမိန္ ့ကို နာခံနိန္ရသည္။ အခု ေက်းဇူးရွင္ကို ျပစ္မွားခဗ်န္ထင္နိန္ရသည္။ ေယဇူးနာင့္ ဆရာေတာ္အုဌ္ဂူကို လက္စံုမိုးယင္း မ်က္ရည္က်ကာ ရွိခိုးရသည္။
" မင္းကို ဆရာေတာ္က ခြင့္လႊတ္ပါဖို ့ စြာပါရာေ၀- ဇါျဖစ္လို ့ဆိုေက မင္းကလာပနာ ရွွိခို္းနိန္စြာကိုး -ေယေကလဲ ရခိုင္စကားနာင့္ ရွိခိုးမွ ဆရာေတာ္က အလွပလွ ၾကီနပ္ဖို ့လို ့ ငါထင္ေရ ေ၀- "
ပက္ခံုးကို ကိုင္ပနာ ေျပာလာေရ ေဇၚသက္၀င္းကို ျပန္လို ့ မေျပာမိ။ သူေျပာစြာလဲ ျဖစ္နိုင္သည္။ စစ္သားတေယာပ္ျဖစ္ပနာ အသဲမာပါေရလို ့ ေျပာေကလဲ ေဒအခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္ မက်လို ့ မရ။ ရွက္စြာကလဲ ပါနိန္သည္။ လူ ့ဘ၀မွာ ကံအဆိုးဆံုးထဲမွာ ပါနိန္စြာလား မေျပာတတ္။ ဆရာေတာ္မွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲနာင့္ သီတင္းသံုးယင္း ပ်ံလြန္လားခရေရလို ့ သိရသည္။ ယင္းဆရာေတာ္မွာ ျမင့္ထြန္းလွိဳင္၏ ေက်းဇူးရွင္လို ့ေျပာေသာအခါ အစပိုင္းမွာ မယံုခ်င္။ သူရို ့အေခ်ခါ စုပနာ ရိုက္ထားခေရ ဓါတ္ပံုကို ျပမွ ယံုၾကည့္လာသည္။ အမိ ဇါသူလဲ ။ အဖ ဇါသူလဲ လို ့ မသိေရ ဘ၀မွာ မြီးစပ္ပနာ လူျဖစ္ေအာင္ ေက်ြးမြီးခေရ ဆရာေတာ္ကို ျမင္ခ်င္လိုက္သည္။ အုဌ္ဂူေရွ့က သဲတဆုပ္ကို ေကာက္ယူပနာ လီထဲမွာ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။
" ယင္းပိုင္ဆိုေက က်ြန္ေတာ္ ဇါကလာလို ့ ဇါကလဲ ဆိုစြာ တခုေခ်လဲ မသိရပါမနားေယ "
ျမင့္ထြန္းလွိဳင္က ေဇၚသက္၀င္း အဖနားက လူၾကီးတေယာက္ကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
" မင္းရို ့တိအေၾကာင္းကား တခုေခ်လဲ မသိကတ္ဗ်န္ေ၀- အခင္ရို ့သိသေလာက္ကဆိုေက ေရွ့ေနမၾကီး ေဒၚေအးနုစိန္ကလဲ ေကာင္းေကာင္းတင္ျပေရေ၀- မင္းရို ့တိကို မေခၚလီရေအာင္ - မရမနားေယ- ေနာက္ဆံုးမွာ မင္းရို ့က အမိအဖ ဇါသူလဲ မသိ- ရခိုင္လူမ်ိုဳးေတာင္ မင္း၇ို ့က မျဖစ္လိုက္ဗ်န္ေလ ေ၀- မင္းကရာ ကံေကာင္းလို ့ အခုဆရာေတာ္ကို ရွိခိုးလာရစြာေယ-"
" က်ြန္ေတာ္ရို ့ ဘ၀က ယင္းေလာက္ပင္ ဆိုးလားခပါလား အဖိုး- က်ြန္ေတာ္ရို ့တိကို ျမိဳ ့က လူတိက တေယာက္လဲ မြီးစပ္ဖို ့ မေျပာခကတ္ပါလား ခ်င့္ - "
ျမင့္ထြန္းလွိဳင္က သူတတ္ေတ ရခိုင္စကားကို မနည္းၾကိဳးစားပနာ ေျပာၾကည့္သည္။ သူေျပာစြာကလည္း မွန္နိန္သည္။ ဆရာေတာ္ကို ဖမ္းဆီးေရဆိုေက သူရို ့နာင့္ မဆိုင္။ မြီးစပ္သူဟိန္ ့ေက ျမိဳ ့မွာ က်န္လိုက္ရဖို ့နားရာ။ သူ ့အသိက ယင္းပိုင္။ သူရို ့ကို ဗမာျပည္ကို ေခၚလားခခ်ိန္မွာ သူ ့အသက္က- ၃- ႏွစ္ေလာက္ရာ ရွိနိန္သိသည္။ သူျပန္လို ့ စစ္ေတြကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ အသက္-၂၈--ႏွစ္ေလာက္ - ရွိနိန္ဗ်န္ျဖစ္သည္။
" ဟုတ္ေတ-- မင္းေျပာေရပိုင္ဆိုေက ယင္းပိုင္ ျဖစ္ဖို ့- ေယေကလဲ မင္းကိုင္ထားေရ သနတ္က လူ ့အခြင့္အရီးမသိေ၀- ဒီမိုကေရစီမသိေ၀- လူမ်ိုဳးပါေပ်ာက္အာင္ လုပ္လိုက္စြာကို ၾကည့့္္ပလင့္ေ၀- မင္းရို ့နာင့္ တခုေခ်လဲ မဆိုင္ဘဲနာင့္ ဗမာျပည္ကို ေခၚလားခစြာ ၾကည့္ပလင့္ေ၀- မင္းရို ့ကို စစ္ေတြျမိဳ ့က လူတိက ေကာင္းေကာင္းပင္ ေျပာကတ္ဆိုကတ္ပါေရ ေ၀- မရခစြာရာ ေယ "
ျမင့္ထြန္းလွိဳင္က စစ္သားျဖစ္နိန္သည္။ ေယဇူးနာင္ ့ သူနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပလိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိသည္။ သနတ္ကိုင္ပနာ နယ္စပ္တိမွာ ရမ္းကားးခ်င္တိုင္း ရမ္းနိန္ခေရ အေၾကာင္းတိကို စိုင္းစားမိလာသည္။ စိုင္းစားမိစြာကို ေဘးနားကလူတိ မသိေအာင္ နိန္လိုက္သည္။
ရွက္ေကာင္းထမန္း စစ္သားလုပ္နိန္ရစြာကို လူတိ မသိစီခ်င္။
ေနာက္ျဗီးေက သူ ့နာမည္က ရခိုင္လူမ်ိဳးနာမည္နာင့္လည္း မတူစြာကို သတိထားမိလာသည္။ ရခိုင္လူမ်ိဳးျဖစ္ပနာ ရခိုင္စကား မေျပာတတ္ ျဖစ္နိ္န္ေရ သူ ့ဘ၀ကို စာနာလာမိသည္။ သနားလာမိသည္။
ဆရာေတာ္အုဌ္ဂူေရွ့မွာ အခ်ိန္ဇါေလာက္ ၾကာလားခမွန္း သူမသိ။ ေမွာင္နိန္လာဗ်န္ျဖစ္လို ့ ေဇၚသက္၀င္းက သတိပီးမွ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္မိသည္။ ေဇၚသက္၀င္းနာမည္လည္း ရခိုင္လူမ်ိဳး နာမည္ မဟုတ္မွန္း သူသိလာသည္။ သခ်ၤိဳင္းမွာ လူမရွိဗ်န္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို သူခ်လိုက္သည္။ ယင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ဆရာေတာ္ ဦးပညာစာရ က ၾကီနပ္ဖို ့ထင္ပါသည္။ စစ္အစိုးရလက္ထဲမွာ စစ္သားအျဖစ္ သနတ္မကိုင္ဗ်န္ဆိုေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ။ ေယဇူးနာင့္ ဆရာေတာ္ ေရာက္လီလားရာ ဘံုဘ၀က ၾကားနိုင္ေအာင္ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။
" ေဒျမီရာကို အလာေႏွာင္းလားေကလဲ ေဒျမီရာက မျပန္ပါဗ်န္ ေဒ "
ခိုင္ေအာင္ေက်ာ္ ( နယူးေယာက္ )
.
